Pinpassen en creditcards

Op mijn zestiende kreeg ik mijn eerste eigen, persoonlijke bankrekening. Giroblauw past bij jouw! Dat was de slogan van de Rijkspostspaarbank. Het huidige ING. Een eigen bankrekening voor jongeren en het was een doorslaand succes. Pinautomaten waren toen nog niet voorhanden en dus kreeg je cheques thuis gestuurd. Daarmee ging je naar het postkantoor om ze te laten verzilveren. En had je weer cashgeld in je portemonnee. Het waren trouwens blanco cheques. Je vulde het bedrag in en ging daarmee naar het postkantoor. Pas eind jaren tachtig kwam je de eerste betaalautomaten in de winkels tegen. We kregen als consument een pinpas/betaalpas van onze banken, waarmee we konden pinnen/betalen in winkels en cashgeld haalden we toen uit de geldautomaten. Deze schoten als paddenstoelen uit de grond. Jaren later wilde ik naar New York en bleek het handig en gemakkelijk om een creditcard aan te schaffen. Pasje nummer 2. Daarna leerde ik mijn huidige vrouw kennen; u raadt het al. Een gezamenlijke rekening openen en nog een pinpas verscheen in mijn portemonnee. Ik kan nog wel een tijdje zo doorgaan, maar mijn portemonnee zit momenteel vol met pasjes. Niet alleen betaalpasjes, maar ook een bioscooppasje, vele supermarktpassen en bedrijfspassen bevolken nu mijn portemonnee. Daarom zijn er nu speciale pasjeshouders op de markt verschenen: credidcardhouder heet dat. Dit is een speciale houder waarin vele cards passen en die bovendien schadelijke magnetische stralingen tegenhoudt. Erg handig voor de veeleisende consument van nu.